Afgelopen week was ik niet alleen getuige, maar ook onderdeel van een wonder.
Een wonder in de vorm van synchroniciteiten die zorgden dat ik nu vanuit een heel ander perspectief naar mijn leven kijk. Letterlijkā¦
Al mijn hele leven was ik op zoek naar echte verbinding met mensen.
En daar lag tevens mijn grootste angst. Mensen. Menselijk gedrag. Sociaal gedrag.
Het echt kunnen connecten met anderen in sociale contexten was voor mij een groot raadsel als kind, als puber en ja ook regelmatig nu nog als volwassene.
Dat resulteerde niet alleen in het gepest worden op de basisschool, maar ook in het op de middelbare school doorbrengen van de pauzes op de wc. Inclusief broodbak en een boek. Op deze manier overleefde ik de 5 jaar van āvrije situatiesā in de grote aula met honderden potentiĆ«le pesters of gĆŖnante situaties.
Het verbinden met anderen was mijn grootste angst en tevens mijn grootste verlangen.
Zelfs nu nog als 50 jarige vrouw met een man, drie kinderen en een prachtig bedrijfā¦
Afgelopen week werd dat alles razendsnel in een heel ander licht geplaatst.Ā
Ook letterlijk.
Dit is wat er gebeurde.
(Tip: neem even een sloot koffie of een mok thee, want het wordt vermoedelijk een lang verhaal. Maar ik beloof je dat het je tijd waard zal zijn als je open staat voor het onbewust oppikken en volgen van signalen).
Vrijdag 29 december. Ik kijk een film en zie toevallig -doordat ik op het verkeerde knopje op mijn afstandsbediening druk- dat er daarna nog een andere film komt die āDear Evan Hansenā heet. Het zegt me niets, maar als ik kort in de beschrijving kijk, lees ik iets over een sociaal onhandige jongen op de middelbare school. Dat lijkt me best interessant, dus neem ik hem op en vergeet dit vervolgens.
Zondagmiddag 31 december. Ik ben alleen thuis en het regent weer. In plaats van mijn natuurlijke reflex om Netflix aan te zetten, kijk ik naar welke films ik ooit heb opgenomen. Ik zie bovenaan staan āDear Evan Hansenā en herinner me de korte inhoud. Ja. Die wordt het.
Binnen een minuut lopen de tranen over mijn wangen. What the f*** gebeurt hier? Mijn hele lijf reageert op het openingslied van deze musicalfilm.Ā
Er komt een enorme golf aan verdriet, pijn, eenzaamheid en weet ik wat voor shit nog meer boven. Nu weet ik dat muziek me soms heerlijk aan het janken kan brengen, maar dit is iets heel anders. Dit is zoveel dieper. Dit is meer dan een mooie melodie.
Nadat ik een beetje bekomen ben van mijn heftige emotionele en fysieke reacties, spoel ik het terug en ga het nog een keer beluisteren.Ā
Ik wil begrijpen wat hier gebeurde. Waarom reageerde ik zo intens op juist dit lied?
In dit lied āWaving through the windowā zingt Evan over zijn eenzame gevoel op school. Over zijn gebrek en gemis aan aansluiting met medeleerlingen. Hij speelt dit zo goed, dat ik echt zijn ongemak, eenzaamheid en pijn voel. Jemigā¦hij is mij! Zoals hij zich daar voelt, was ik 35 jaar geleden!Ā
Geen wonder dat ik geraakt word.
Sleutelpunt: Alles wat iedereen ooit heeft meegemaakt en niet volledig doorvoeld, zit opgeslagen in het celgeheugen. Zodra er een situatie of gebeurtenis plaatsvindt die raakt aan gevaar of gevoelens van die situatie, wordt het lijf in staat van paraatheid gebracht om die situatie nu weer aan te kunnen.Ā
Doordat ik zag waar Evan was en hoe hij zich voelde, kwam mijn oude niet-verwerkte pijn, verdriet en eenzaamheid omhoog.
Ik krijg nu de kans om die oude gevoelens echt te voelen. Toen was ik jong en moest ik die tijd zien te overleven, nu ben ik volwassen en weet ik hoe belangrijk het is om echt te voelen wat er boven komt.Ā
Jemigā¦hoe ontzettend waardevol is het dat al die oude beelden, gebeurtenissen juist nu weer boven komen. Juist nu ik op het punt sta om te starten met mijn lang gewenste jaaropleiding tot professioneel begeleider systemische opstellingen.
Ik ga ze aan, deze gevoelens. Ik huil. Lang. Ik zet de film stil om echt bewust te kunnen voelen en alle beelden van toen langs te laten komen. Mijn lijf gooit eruit wat er al zo lang vast zit. Ik zit in elkaar gekruld op de bank met een doos tissues als mijn man thuiskomt. Ik leg uit wat er gebeurd is en laat hem het lied ook zien en horen. Hij vindt het mooi en is blij voor mij, maar deze scene raakt hem niet zoals het mij raakt. Tijdens deze derde keer dat ik het lied hoor, valt meĀ Ā pas een stuk uit het refrein op dat me extra emotioneel maakt. Alsof daar een diepere laag geraakt wordt. āIām waving through a window. I try to speak, but nobody can hear. Can anybody see, is anybody waving back at meā.
Zelfs nu ik dit typ, gebeurt er weer van alles in mijn borst. Zelfs nu ik er al een paar dagen zeer bewust mee bezig ben geweest, zit er nog een pijn die ik met compassie naar mezelf mag voelen.
Als ik niet toevallig op het verkeerde knopje op de afstandsbediening had gedrukt, had ik niet gezien dat deze film kwam.Ā
Dan had ik de beschrijving niet gelezen die me nieuwsgierig maakte. (Nieuwsgierigheid is een vonkje die je raakt. Daarin zit altijd een kans op groei!) Dan had ik hem niet opgenomen.Ā
Als het die zondagmiddag niet had geregend, was ik geen tv gaan kijken.Ā
Dan had ik deze ervaring op dat moment niet gehad.Ā
Dan had ik die inzichten op dat moment niet gehad.Ā
De dagen erna laat ik deze ervaring steeds weer bewust langskomen. Ik deel het in mijn podcast. Daar komen mooie en herkenningsreacties op.
Steeds weer ploppen er nieuwe gebeurtenissen uit die tijd op die te maken hebben met mijn sociale onhandigheid. Ik begin steeds meer verbinding te voelen met mezelf in die tijd. In plaats van dat ik de āmij van toenā zielig en irritant vind, begin ik compassie voor haar te voelen. Ik kon niet anders. Dat wist ik wel, maar nu kan ik echte warmte voor haar - mij- voelen.
Vrijdag 5 januari. De startdag van mijn opleiding. Ik vind het spannend, want āvreemde mensenā. Hoe zijn daar de sociale regels? Kennen mensen elkaar al waardoor ik er weer buiten val? En met zo nog veel meer vragen en een lijf op standje alert stap ik binnen.Ā
Een kleine groep. Zo op het eerste oog hele fijne en veilige vrouwen. āMaar wel alert blijven Peet, je weet nooit wanneer ze aanvallen.āĀ
Jep.
Die stem klinkt luid in mijn hoofd.
Chit chat, prietpraat en koetjes en kalfjes gesprekken vind ik lastig. Ik ga graag meteen de diepte in en daar is niet iedereen van gediend. Dus aftasten, luisteren en aanpassen aan wat āde groepā doet is al 50 jaar mijn strategie geweest. Dat is nu niet anders.
En hoe fijnā¦de diepte in mag en gebeurt!
Sterker nog, dat moet!
āStel jezelf voor door je grootste verlangen en angst aan de ander te vertellenā is de opdracht.
Bam. Diepte. De Kern.Ā
En weer voel ik nu ik dit typ een kriebel en ontroering in mijn buik.
Uit het hoofd en in het lijf. Dat is wat ik al zo lang preek, verlang en doe.
En nu zat ik ergens waar dat zelfs verlangd wordt.
Ik kon ontspannen en durfde te delen.
Mijn grootste verlangen is Verbinding. Echte diepe verbinding met anderen durven en kunnen voelen.Ā
Mijn grootste angst is buiten de groep vallen.
Alleen zijn.
En beide is al mijn hele leven een feit.
Ik ben een kei geworden in het mezelf buiten de groep zetten, zodat ik de pijn van het eruit gezet worden en weer alleen zijn niet meer hoef te voelen.
Dus voordat het me kan gebeuren, heb ik het zelf al gedaan of ik ben de verbinding niet eens aangegaan.
Die pijn van eenzaamheid en er niet bij horen kan ik me al zolang ik me bewust ben van mezelf herinneren.
Ik heb het gevoel alsof ik met de handrem erop leef.
Alsof ik half aanwezig ben.
Het is altijd āik en de anderenā.
Ik versus zij.
Onderdeel zijn van een groep ken ik niet.Ā
Zodra mensen me in oudere situaties bij āde groepā wilden betrekken, vluchtte ik.
En ja, vaak naar de wc.
Weg van het dreigende gevaar van er opeens weer niet bij mogen horen.
Weg van het opeens weer alleen zijn.
Weg van de pijn.
Dan maar de zelf opgezochte en veroorzaakte pijn van de eenzaamheid.
Die pijn was bekend.
Die deed ik zelf.
Het overkwam me niet.
Het opeens alleen achtergelaten worden was de allergrootste pijn en angst die ik had.Ā
Ik deel dit met mijn medecursist.
Dat lucht op en het knijpt mijn keel dicht.Ā
Dit vind ik mooi.Ā
Ik weet nu dat mijn keel in herstel kan omdat ik heb uitgesproken wat ik al zo lang niet heb gedeeld.
Wat al zo lang zat te dringen om echt omhoog te mogen en kunnen komen.
We delen in de groep.
Ik krijg aanvullende vragen van de coach.
We komen op mijn start. Op mijn tijd in de couveuse.
Op mijn plotselinge overgang van mijn moeders warme buik naar de koude buitenwereld waarin ik alleen in een couveuse lag.
Ze zegt tussen neus en lippen door: āCouveuse staat ook voor Leven en Verbinding.ā
HOLY FOK!!
Kippenvel, misselijkheid, trillen en enorme blijdschap overvallen me.
Opeens weet en voel ik vanuit mijn diepste wezen waarom ik me al 50 jaar alleen voel.
Waarom ik nooit echte gevoelsverbinding durfde te maken.
Waarom ik het gevoel had alsof ik maar half leefde.
Waarom ik mezelf altijd terugtrok als het wel heel gezellig met anderen dreigde te worden.
Waarom ik het gevoel had nooit goed genoeg te zijn.
Waarom ik altijd alles alleen wilde doen en beslissen.
Waarom ik zo bang was om plotseling alleen achtergelaten te worden.
Waarom ik het gevoel had dat nooit iemand me echt zag.
Waarom ik het gevoel had dat nooit iemand me echt hoorde.
Waarom ik het voel had dat het altijd ik tegenover de anderen was.
Waarom ik het gevoel had dat ikā¦alles vanachter glas bekeekā¦
On the outside, always looking in
Will I ever be more than Iāve always been?
āCause Iām tap tap tapping on the glass
Iām waving through a window
I try to speak, but nobody can hear
So I wait around for an answer to appear
While Iām watch watch watching people pass
Iām waving through a window
Can anybody see In anybody waving back at me?
(āWaving through a windowā uit Dear Evan Hansen)
Dit was de reden waarom ik zo enorm moest huilen bij dit lied aan het begin van de film!
Het waren niet de beelden van Evan alleen in de aula. het was de tekstā¦hoe ontzettend mooi, bizar en verwonderlijk dat zelfs de tekst in het Engels mijn celgeheugen direct aanzette.Ā
Woorden zijn energie. Dat wist ik. Maar dat het ook zo enorm diep inwerkt zelfs in een andere taalā¦
Ik leefde al 50 jaar alsof ik achter glas naar anderen keek.
Alsof ik nog steeds in die couveuse was en alleen kon zwaaien.
Maar vaak zagen ze me niet.
Vaak hoorden ze me niet.
Troostten ze me niet.
Zwaaiden ze niet terug.
Dus ik besloot dan maar alles zelf te doen.
Het met spoed uit mijn moeders buik gehaald te zijn, betekende het plotseling weghalen van Verbinding wat resulteerde in het alleen zijn achter glas.
Ik internaliseerde daardoor dat Verbinding plotseling stopt.
Dat veiligheid door verbinding niet bestaat.
Dat ik er alleen voor stond.
Of lag.
Ik alleen in de couveuse en de anderen liepen langs mijn glazen huisje.
Zonder me echt te zien of te horen.
De bonding met mijn moeder vanaf mijn fysieke aankomst op aarde kon pas na een week. Een week waarin ik al zoveel ervaringen en angsten had opgedaan, dat dat de basis vormde van mijn leven:
Verbinding kan plotseling stoppen.
Het gevolg is eenzaamheid en dus gevaar, want geen bescherming van de groep.
Dus ik besloot het leven alleen te leven, emotioneel gezien.
Zelf mijn keuzes te maken.
Niet afhankelijk te zijn van anderen.
Op tijd in te grijpen als ik dreigde wel degelijk bij een groep te gaan horen.
Ik ging die pijn en angst vermijden.
Met als resultaat eenzaamheid en veel self-fulfilling prophecyās
āWaving through a window, can anybody see, is anybody waving back at meā was letterlijk wat me als pasgeboren baby was overkomen.
De onbewuste beslissingen die ik daardoor nam bepaalden welke keuzes ik maakte in mijn leven.
Die keuzes hebben me ver gebracht. Laat ik daar duidelijk over zijn.
Die gebeurtenissen hebben me veel gebracht.
Heel veel.
Ik ben enorm goed in voelen, in het herkennen van signalen bij mezelf maar ook bij mijn klanten.
Ik weet goed wie ik ben en wat ik wil en kan.
En daardoor wist ik ook wat ik niet kon en waar ik zo naar verlangdeā¦
Ik wil al mijn hele leven mijn eigen keuzes maken.
Nu weet ik waarom.
Het was geen keuze om mezelf niet te verbinden met anderen.
Het was mijn overlevingsmechanisme.
Ik leefde als vanachter glas.
Dat glas is weg.
Meteen nadat ik dit inzicht kreeg bij de opleiding, voelde ik me al anders.
Alsof ik helderder zie.
Alsof ik een nieuw lijntje voel dat naar andere mensen uitreikt.
Daar zit geen glas meer tussen.
(En de dag na dit inzicht had ik een ontstoken oog. Geweldig! Door dit in-zicht kon mijn oog in oplossing gaan! Je lijf helpt je altijd!)
Bang voor Verbinding is niet meer met een hoofdletter.
Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar het voelt alsof er nu niets meer in de weg staat om echt te doen wat ik wil doen.
Op dit vlak althans ;-)
Als ik niet op het verkeerde knopje op de afstandsbediening had gedrukt, had ik de film vervolgens niet opgenomen. Als het niet had geregend, had ik de film niet gekeken. Als ik niet met de opleiding was begonnen precies na deze film, had ik niet de connectie kunnen leggen met de tekst uit het lied en mijn start in de couveuse.
Dan had ik niet alles kunnen voelen wat er al zo lang omhoog wilde en dan had ik niet kunnen bewust en vrij kunnen kiezen voor waar ik al zo lang naar verlangā¦Verbinding!
Dit betekent ook dat mijn werk er anders uit zal gaan zien.
Hoe precies dat weet ik nog niet.
Niets staat me nu in de weg om echt te doen wat ik wil.
De synchroniciteiten die ik deze week mocht ervaren, zie ik als een wonder.
Doordat ik mijn gevoel volgde zonder dat ik me daar bewust van was, gebeurde het ene na het ander.
En samen zorgden ze voor een inzicht dat mijn hele kijk op mijn Zijn, Bestaan en Leven verandert.
Ik bekijk het leven nu vanuit een ander perspectief. Niet meer van achter glas, maar vanaf de andere kant. Met veel meer licht.
Dit met jou delen is daar een onderdeel van.
Wij zijn nu mens hier op aarde.
Met allemaal onze eigen opdracht.
Dit is die van mij.
Delen wat ik meemaak, hoe ik daarmee omga en wat daardoor gebeurt.
Dus ik hoop dat je hier iets uit meeneemt wat jou helpt.
Mijn leven is hierdoor weer in een stroomversnelling gekomen.
Dat gun ik jou ook!
Belichaam wie je bent.
Jij bent jouw bedrijf.
Embody your business!
Jij hebt het ook in je vingersĀ šš»š
Warme stromende groet,
Petra Keijzer-Embodymentor voor ondernemende professionals