Afgelopen week was vreemd, raar, bizar, gek, heftig en nog heel veel bijvoeglijke naamwoorden die normaal gesproken niet allemaal tegelijk van toepassing zijn.
Je kind kwam thuis te zitten van school, jij kwam thuis te zitten om daar verder te werken, de sportclubs sloten, zwemles werd afgelast, je zomervakantie kan niet doorgaan en nog zo wat meer dingen...en dit naast misschien dat je (heel erg) ziek bent...
Wat ik online zag gebeuren, is dat er geprobeerd werd om alles zo snel mogelijk weer op gang te helpen, maar dan thuis.
Ik zag prachtige schoolschema’s gedeeld worden.
Er ontstonden hele schoollokalen in woonkamers, met eigen kinderen als leerlingen in verschillende leeftijden (+ de peuter die uiteraard ook mee wil doen).
Differentiatie noemen we dat in het onderwijs.
En dat is pittig.
Pittig voor leerkrachten die daar 4 jaar keihard voor hebben gestudeerd en waarschijnlijk helemaal pittig voor jou als moeder of vader.
Terwijl ik dit zo van afstand gadesloeg, kon ik niet stoppen met denken:
“Lieve ouder, hoe is dit voor jóu? Hoe gaat het met je?”
Er wordt iets bijna onmogelijks van je gevraagd.
Nu ben je moeder/vader, leerkracht, manager, werknemer enz en dit allemaal tegelijkertijd.
Je kunt nu niet ‘vluchten’ naar je werk, even weggaan van je rol als ouder en jezelf ontplooien in je werk. Of je rol als vriend(in) invullen tijdens sporten of andere activiteiten.
Alle rollen die je hebt als persoon komen nu samen.
Dat is niet alleen heel erg moeilijk, maar vraagt ook veel energie.
Waar ben jíj in dit hele rollenspel?
Wie ben jij nu?
En vooral: WAT HEB JIJ NODIG?
Het is ok om af en toe zwaar te balen.
Het is ok om toe te geven dat je het niet allemaal tegelijk kunt.
Het is ok om te zeggen dat je heel erg graag naar je werk zou willen.
Het is ok om die schema’s los te laten als jij of je kinderen het niet meer trekken.
Jullie hebben allemaal iets verloren (ook je kind):
Je eigen identiteit in de verschillende rollen die je hebt.
Dat is een groot verlies.
Dat verlies mag je voelen.
Sterker nog, het is heel belangrijk om te voelen wat dit met je doet.
Waar voel je dit in je lichaam?
Hoe voelt dit?
Wat doet dit met je?
En wat nog meer?
Voelen voelen voelen...
Deze nieuwe realiteit die zo plotseling ontstaan is, is net zo heftig voor je lichaam als voor je hoofd.
Je doet zo hard je best om je koppie boven water te houden, maar je lichaam zwemt net zo hard mee.
Voel wat dit alles met je doet.
Misschien voel je ergens een schuldgevoel boven komen drijven. “Ja maar als ik mijn kind nu niet genoeg help blijft hij zitten!”
Of komt er een grote irritatie op. “Waarom is zij zo snel afgeleid? Ik moet zo nog een paar klanten bellen en haar dictee moet eerst af!”
Voel wat het met je doet.
Die gevoelens helpen je jezelf (weer) te her-kennen.
Ze helpen je zodat je weet wat je nodig hebt in dit hele hectische gebeuren.
Jij bent nog steeds jij.
Met al je behoeftes.
Alleen lopen de behoeftes van al je verschillende rollen nu door elkaar.
Dat is pittig.
Om jezelf hierbij te ondersteunen, kun je eerst een paar minuten je pink vasthouden en daarna een paar minuten je ringvinger.
Dit helpt je zachtheid terug te vinden (de pink hoort bij ‘je best doen’, de manlijke ‘harde actie’ energie) en het gevoel van verlies/verdriet (eigenlijk is elk verlies rouw!) te verzachten.
Lieve ouder, je doet het toch maar allemaal.
Wees trots op jezelf.
Trots op iedereen die je bent.
Warme groet,
Petra Keijzer
