'Pleasen' is een overlevingsmechanisme

“Ik vind het nu eenmaal heel fijn om altijd voor anderen klaar te staan. Het is toch logisch dat je anderen helpt?”

We hebben allemaal dingen meegemaakt in ons leven die iets of teveel van ons vroegen. Dat zorgde voor aanpassingen in je doen en laten. Zo ben je met de jaren geworden wie je nu bent. Logisch toch? Maar wist je dat die aanpassingen eigenlijk overlevingsmechanismen zijn? Je moest iets doen of laten om letterlijk en figuurlijk te overleven; - Je kon of mocht niet huilen als je verdrietig was omdat anders je moeder boos werd en je naar je kamer moest. - Als je hielp in het huishouden was je moeder blij. Dat je daardoor niet met je vriendinnen kon spelen nam je op de koop toe. Een blije moeder betekende een fijne sfeer in huis. - Als je precies deed wat je vriendinnen wilden, mocht je meedoen. Dat je hierdoor bij de groep hoorde was heel fijn. Maar dat je daardoor soms je eigen grenzen over ging, was dan maar iets wat zo was. - Als je altijd deed wat er gevraagd werd, waren ze blij met je. - Als je mee moest naar een verjaardag ging je natuurlijk mee, terwijl je het eigenlijk veel te druk vond. En je liet je zoenen door iedere tante en oom die er was. Want dat was beleefd. - Je had continue je voelsprieten op standje hoog om zo de stemming thuis te peilen. Op deze manier kon je precies aanvoelen wat er nodig was om de stemming goed te houden of goed te maken. - Als je …enz. Enz. Stel dat die overlevingsmodus nu nog steeds op ‘aan’ staat? Dat je altijd vanzelfsprekend voor iedereen klaar staat zonder je echt af te vragen wat jij zelf eigenlijk wil? - Je klanten mogen je altijd appen. Want daarom ben je toch coach of therapeut geworden? Om hen te helpen als het niet goed met ze gaat? Dat je daardoor even minder tijd en aandacht voor je gezin hebt is dan maar zo. Je klanten hebben je nodig! - Je kinderen krijgen iedere ochtend hun ontbijt kant en klaar voor hun neus gezet. Dat ze al 16 en 18 zijn en vannacht pas om 3.00 in hun nest lagen geeft juist aan hoe blij ze zijn met jou als moeder. Ze zijn zo moe…hoe fijn dat jij hen dan kunt helpen! Dat je daardoor tijdtechnisch eigenlijk je eigen kuchie niet meer klaar kunt maken geeft niets. Je kinderen zijn blij en daar gaat het om! - Je moeder staat alweer voor de deur voor een bakkie. En hoewel je er eigenlijk net lekker in zat om je opdracht voor die leuke klant af te maken, natuurlijk doe je dat bakkie! Je moeder is immers alleen. En ze vindt het zo fijn om even weg te zijn thuis. Dat je hierdoor je deadline maar op het nippertje haalt is dan maar even zo. - Je vriendin vraagt of je meegaat naar een feestje. Ze wil liever niet alleen gaan. Maar je had je juist zo verheugd op een avondje bad en boek…natuurlijk zeg je ja en vraagt of je haar moet ophalen. - Je bent ziek maar hebt beloofd je zoon weg te brengen naar school. Want het regent. En dan wordt hij zo nat op zijn scooter…dus hijs je jezelf in je regenjas en start de auto. De emmer zet je voor het grijpen. “Gedver mam, niet vóór mij hoor, dat vind ik goor!” Dit is pleasen. Helpen om bij de groep te blijven horen. Is naast de drie bekende vechten, vluchten en bevriezen een hele belangrijke oorzaak van zeer veel stress, van een laag zelfbeeld en zelfvertrouwen en van het ontbreken van het mogen denken aan jezelf. Als je bio-logisch gezien bij de groep hoort, ben je niet alleen. Want alleen betekent onherroepelijk de dood… Als je maar helpt, zien ze je. Mag je meedoen. Dat je ze vervolgens altijd weten te vinden als er iets moet gebeuren, is toch juist fijn? Want dan kan je helpen…dan voel je je gezien en hoor je erbij. Maar wat nu als het eigenlijk helemaal niet fijn is? Als ze het vanzelfsprekend vinden en ze daardoor niet meer waarderen wat je doet? En wat als je jezelf daardoor niet meer waardeert? En wat als het ten koste gaat van jou? Van jezelf? Van wat jij eigenlijk wil? Als je tenminste (nog) weet wat je wilt…?

Al dat pleasen heeft je ver weg gebracht van jou. Van jouw wensen en grenzen. Die mag je weer gaan voelen en (h)erkennen. Pleasen is een overlevingsmechanisme. Je had het ooit nodig. Maar nu niet meer. Je bent volwassen. Groot. Je mag en kunt je eigen keuzes maken. Doodeng? Ja. Dodelijk? Nee. Probeer het maar eens. Zeg maar eens nee. Zonder uitleg of excuses. En ja, die opdracht zal je best voelen in je buik Het is nu tijd dat je voor jezelf gaat zorgen. Jezelf gaat pleasen. Jij bent het waard! Warme stromende groet, Petra Keijzer www.destroomstudio.nl