“Waarom ben je eigenlijk aan kinderen begonnen, terwijl je je eigen emotionele troep nog niet op orde had?”
Deze foto is gemaakt in 1999. Ik was 25 en net moeder geworden van ons tweede kind.
Oef als ik toen wist wat ik nu weet... Maar achteraf is een koe in de kont kijken. Ik heb als moeder veel goed gedaan, maar ook veel steken laten vallen. Omdat het leven je overkomt en een kind zo ontzettend veel bloot legt van wie jij als ouder bent. Van waar je zelf nog mee te dealen hebt. Van wat je nog niet weet. Van waar je nog mee ‘aan het werk’ mag om echt jezelf te worden.
De zin bovenaan deze blog werd vorig jaar uitgesproken door mijn volwassen zoon, nadat hij me al een paar maanden niet had willen zien. Dat hij dit wilde, kon en durfde uitspreken gaf me een enorm warm gevoel. En het voelde natuurlijk zwaar klote. Die twee dingen konden naast elkaar bestaan. Dat hij dit met me wilde bespreken vond ik goud. Zonder dat ik mezelf hoefde te verdedigen, heb ik hem uitgelegd dat als mensen pas kinderen zouden ‘nemen’ als ze geen ouwe troep meer hebben, er niemand op deze aardkloot rond zou lopen. We hebben als ouders allemaal onze makken en pittige eigen-aardigheden.
Wat had ik veel eerder willen leren wie ik zelf was onder al die lagen van gedrag. Of veel eerder willen begrijpen waarom ik bepaalde dingen deed. Of willen weten hoe ik mezelf en mijn kinderen op een zachte en moeiteloze manier kon laten ontspannen. Dan had ik mijn kinderen zoveel ontspannener kunnen opvoeden. Dan had ik mijn kinderen zoveel minder van mijn grote en kleine shitjes meegegeven. Dan had ik zoveel keuzevrijheid gehad in mijn werk, in relaties en hoe ik met mijn lichaam omging. Dan had ik de kans gehad mijn kinderen een moeder te geven die een ontspannen leven leidde vol zelfvertrouwen en dat als voorbeeld kunnen zijn. Dan was er zoveel minder spanning en meer rust in ons gezin geweest.
Maar ze zijn alle drie goed terechtgekomen hoor :-) Ze komen graag bij ons thuis. Doen waar ze blij van worden. Hebben fijne relaties. Daar kan ik als moeder alleen maar heel erg dankbaar voor zijn. Ja. Ook dankbaar voor de dingen die ik achteraf anders had willen en moeten doen. Want daar is het leven voor bedoeld. Om te leren. Om te vallen en weer op te staan. Om te groeien. En om te lachen. Ook om jezelf ja. In de positieve zin. Omdat je leuk bent. En soms heel stom. Het is nooit te laat om jezelf beter te leren kennen en helpen. Wees zacht voor jezelf lieve moeder. Het hoeft en kan niet altijd perfect. Jij bent ook (maar) een mens!
Warme groet, Petra Keijzer https://www.destroomstudio.nl